Yogiman, de schamende man (en het uitstrijkje)
Het is 2015 en weer tijd voor mijn periodieke uitstrijkje. Eerlijk is eerlijk, het is fijn dat de mogelijkheid er is, maar ik ga niet graag.
Hoewel ik een goede band heb met mijn huisarts, ervaar ik het – zoals veel vrouwen kunnen beamen – toch als een ongemakkelijk, kwetsbaar moment.
Dokter Masselink is een fijne arts, ik kan niet anders zeggen. Bij al mijn kinderen komt hij op kraambezoek. Bij de derde komt hij zelfs naast me aan tafel zitten om de foto’s te bekijken die ik juist op dat moment zit in te plakken. Bij het zien van de gezinsfoto met de kersverse baby erbij glimlacht hij: ‘Dit is rijkdom’.
Wanneer ik mijn zorgen uitspreek over mijn zieke kind komt hij meteen naar ons toe en regelt ook per direct een ziekenhuisopname.
‘Ik heb dan wel medicijnen gestudeerd, ik hecht altijd waarde aan het moederinstinct’, is zijn antwoord wanneer ik mijn waardering naar hem uitspreek over het feit dat hij mij serieus neemt en direct ook actie onderneemt.
Wanneer mijn boek ‘Hoezo ADHD?’ verschijnt, legt hij dit met trots in de wachtkamer ter inzage.
Naast het voeren van een goed gesprek kan ik ook enorm met hem lachen. Uit diverse hoeken heb ik vernomen dat men zijn directheid niet altijd kan waarderen maar persoonlijk heb ik mijn bezoekjes aan hem en zijn huisbezoeken aan mij altijd als positief ervaren.
Toen hij met pensioen ging heb ik in plaats van bloemen, een fles wijn of een cadeaubon een simpele steen aan hem gegeven. Een witte, ovale steen met daarop in sierletters geschreven: “U bent een kei”. Uiteraard met een kaart erbij waarin ik al mijn mooie herinneringen aan hem had opgeschreven. Hij was er zichtbaar door geroerd.
Yogiman, de schamende man
Maar goed. Ik lig dus in een uiterst ongerieflijke positie op de behandeltafel als ik hem plotseling bovenop de kast zie staan: Yogiman!
‘Wat een mooi beeld’, verbreek ik de ongemakkelijke stilte.
‘Ja hè,’ antwoordt dokter trots. ‘Dat heb ik van een patiënt gekregen’.
‘Kent u het verhaal van Yogiman?’ vraag ik terwijl hij zijn koude, metalen instrument doelgericht gebruikt waarvoor het is bedoeld.
‘Nee, eigenlijk niet’.
Om mezelf af te leiden van het lastige moment steek ik een verhaal af over Yogiman die ook wel ‘De Schamende Man’ wordt genoemd. Omdat hij zich schaamt voor het leed in de wereld en daarom zijn toevlucht in meditatie heeft gezocht.
Wanneer dokter klaar is met het onderzoek weet ik niet hoe snel ik van de behandeltafel moet stappen.
‘Men zet Yogiman vaak met zijn gezicht naar de deur’, leg ik nog even uit terwijl ik achter het gordijn mijn onderkleding weer aantrek. ‘Zodat de bezoekers hun hand op hem kunnen leggen. Hij neemt dan hun zonden en slechte gedachten over, zodat ze zuiver kunnen binnenkomen’.
Als ik fatsoenlijk aangekleed het gordijn wegtrek staat dokter me met de eendenbek nog in zijn hand aandachtig aan te kijken.
‘Wat een mooi verhaal…’
Waar ik mezelf door het voeren van een luchtig gesprekje probeerde af te leiden, blijkt nu dat ik vooral hém hiermee heb afgeleid. Eigenlijk misschien nog wel beter in dit geval.
Voor ik de deur uit stap geef ik hem een hand.
‘Bedankt dokter’.
‘Nee… jíj bedankt!’
Uw eigen Yogiman bij de entree? U vindt er vast eentje >HIER
Persoonlijke blog >HOME