Yogiman, de schamende man (en het uitstrijkje)

Het is 2015 en weer tijd voor mijn periodieke uitstrijkje. Eerlijk is eerlijk, het is fijn dat de mogelijkheid er is, maar ik ga niet graag.

Hoewel ik een goede band heb met mijn huisarts, ervaar ik het – zoals veel vrouwen kunnen beamen – toch als een ongemakkelijk, kwetsbaar moment.

Dokter Masselink is een fijne arts, ik kan niet anders zeggen. Bij al mijn kinderen komt hij op kraambezoek. Bij de derde komt hij zelfs naast me aan tafel zitten om de foto’s te bekijken die ik juist op dat moment zit in te plakken. Bij het zien van de gezinsfoto met de kersverse baby erbij glimlacht hij: ‘Dit is rijkdom’.

Wanneer ik mijn zorgen uitspreek over mijn zieke kind komt hij meteen naar ons toe en regelt ook per direct een ziekenhuisopname.

‘Ik heb dan wel medicijnen gestudeerd, ik hecht altijd waarde aan het moederinstinct’, is zijn antwoord wanneer ik mijn waardering naar hem uitspreek over het feit dat hij mij serieus neemt en direct ook actie onderneemt.

Wanneer mijn boek ‘Hoezo ADHD?’ verschijnt, legt hij dit met trots in de wachtkamer ter inzage.

Naast het voeren van een goed gesprek kan ik ook enorm met hem lachen. Uit diverse hoeken heb ik vernomen dat men zijn directheid niet altijd kan waarderen maar persoonlijk heb ik mijn bezoekjes aan hem en zijn huisbezoeken aan mij altijd als positief ervaren.

Toen hij met pensioen ging heb ik in plaats van bloemen, een fles wijn of een cadeaubon een simpele steen aan hem gegeven. Een witte, ovale steen met daarop in sierletters geschreven: “U bent een kei”. Uiteraard met een kaart erbij waarin ik al mijn mooie herinneringen aan hem had opgeschreven. Hij was er zichtbaar door geroerd.