Paranormale kinderen: kleine potjes met grote oren

Paranormale kinderen, bestaan die echt? Toen ik nog werkte als paragnost/spiritueel therapeut in mijn eigen praktijk, kreeg ik regelmatig te maken met ouders die vermoedden dat hun kinderen paranormaal begaafd waren.

Deze kinderen hoorden regelmatig  geluiden of stemmen en namen allerlei verschijningen waar in hun kamer. Uiteraard heb ik dit nooit tegen gesproken. Ik was er immers zelf niet bij geweest.

Wel weet ik dat heel jonge kinderen (tot een jaar of drie, vier) soms het verschil niet weten tussen fantasie en werkelijkheid. Zij ‘zien’ als het ware hun gedachten.

Ook is het zo dat de wat oudere kinderen (vanaf vier jaar) vaak bij voorbaat al bang kunnen zijn voor heksen, spoken en geesten, met als gevolg dat als zij buiten of bij de buren een geluid horen of in hun kamer de schaduw zien van een tak, boom of lantaarnpaal, zij al snel in de veronderstelling zijn dat het hier om een spook of geest gaat.

Zeker wanneer zij hier al iets over hebben gehoord of in een boek of op TV hebben gezien.

Oren

‘Kleine potjes hebben grote oren’ luidt het welbekende spreekwoord en dat geldt ook voor kinderen die hun ouders napraten waar het uitspraken over paranormale zaken betreft. Wanneer ouders veelvuldig spreken over geesten, spoken, uittredingen, vorige levens en andere paranormale verschijnselen, zal het kind dit bewust of onbewust in zich opnemen en hiervan dingen gaan overnemen. Zo ging het destijds ook met mijzelf.

Toen ik vijf jaar was, sprak ik al met mijn familieleden over uittredingen en vertelde ik hen graag en uitvoerig over mijn visioenen en voorspellende dromen. Ik had mijn familie hier al zo vaak horen praten, dat ik als kleuter dacht dat dit alles de gewoonste zaak van de wereld was en dat iedereen dit soort ervaringen had.

Ouders die zelf heilig geloven in het paranormale, zullen ook graag willen dat hun kind paranormaal begaafd is en het kind hierin gaan stimuleren of zelfs woorden in de mond leggen in de hoop op aandacht van familie, vrienden, of zelfs de media!

Zo was er in 2010 een TV programma waarin paranormale kinderen centraal stonden. Je kunt je afvragen in hoeverre dit programma geregisseerd werd. Immers: mediums en TV. Nou ja, laat ik er niet al te veel woorden aan vuil maken.

Maar ook wanneer de ouders niet gebrand zijn op aandacht (zoals mijn ouders, die dit soort dingen gewoon het liefst voor zichzelf hielden) is het vrij logisch dat het kind de ouders kopieert in hun gedrag, uitspraken en geloof; het welbekende kopieergedrag.

Aandacht

Kinderen hebben doorgaans een goed geheugen en zijn prima in staat dingen na te vertellen die zij toevallig ergens hebben opgevangen. Ook over – bijvoorbeeld – een overleden familielid. Wanneer een kind deze informatie naderhand op een onverwacht moment oplepelt, kan het lijken of de overleden dierbare het kind ‘bezocht’ heeft en zelfs ‘met het kind gesproken heeft’. Zo kan het gebeuren dat een alerte, oplettende kleuter plotseling wordt aangezien voor een paranormaal begaafd kind…

Ouders die zelf gefascineerd zijn door het paranormale, vinden het doorgaans reuze interessant als hun kind (ook) bovennatuurlijke gaven heeft en zullen daarom ook minder kritisch reageren wanneer het kind iets vertelt dat ook maar enigszins riekt naar een paranormale ervaring.

Door de geïnteresseerde en wellicht zelfs enthousiaste manier van reageren, zullen zij het kind dan ook geheid aanmoedigen, want natuurlijk merkt het kind dat hij positieve aandacht krijgt wanneer hij over dit soort dingen praat.

Daarbij is bang zijn voor een ‘spook onder het bed’ voor sommige kinderen (bewust of onbewust) natuurlijk ook een  perfecte aanleiding om ’s avonds nog even bij papa en mama op de bank te mogen zitten met een glaasje limonade of nog even extra aandacht te krijgen, geknuffeld  of voorgelezen te worden…

Speelgoed

Soms staat speelgoed opgesteld op een overvolle plank en kan er wegens ruimtegebrek ‘vanzelf’ iets afvallen. Soms staat het speelgoed niet op een overvolle plank, maar wel wat wankel, op een manier dat het er bijna af kan vallen, hetgeen bij de minste of geringste beweging (bijvoorbeeld door het langsrijden van zwaar vrachtverkeer) dan ook gebeurt.

Het vanzelf aan gaan van speelgoed dat op batterijen werkt kan te maken hebben met een klein defect in het mechanisme. Het vanzelf bewegen van speelgoed kan heel goed veroorzaakt worden door een speels huisdier of tocht op de vloer.

Toch worden ook dit soort gebeurtenissen vaak in verband gebracht met de aanwezigheid van een geest.

Desondanks heb ik ten opzichte van mijn cliënten en hun kinderen nooit willen ontkennen dat er sprake was van aanwezige geesten.

Nogmaals, ik was er zelf niet bij en zolang niet bewezen is dat geesten al dan niet bestaan, houd ik graag een slag om de arm, ongeacht het feit dat mijn geloof hierin door de jaren heen drastisch is afgenomen. Wel heb ik altijd zo voorzichtig mogelijk geprobeerd hun angst op verantwoorde wijze weg te nemen.

Geest

Ik vertelde de kinderen die beweerden dat het spookte in hun slaapkamer, altijd dat zij de geest in kwestie gewoon zelf konden wegsturen. Daarbij raadde ik hen aan de ruimte te reinigen met een zuiverende wierook en door een edelsteen of kristal in de betreffende kamer te leggen ter bescherming. Volgens de edelstenenleer leent Seleniet of Labradoriet zich hier uitstekend voor, zeker in combinatie met helder bergkristal.

Of er nu wel of geen geest in de ruimte aanwezig was; dit advies bleek altijd te werken. De kinderen konden weer rustig gaan slapen en de ouders waren gerustgesteld.

Paranormale kinderen? Ik weet het nog zo net niet.

Ik blijf bij mijn stelling dat de werking van dit ritueel vooral gebaseerd is op illusie, verwachting en gedachtekracht en dat als ik had gezegd dat het helpt om een liedje te zingen voor de geest of al handen klappend een rondedansje te doen in de slaapkamer, gevolgd door een achterwaartse koprol over het bed, dit ook had gewerkt.

Paranormaal blog >HOME