John de Mol
Terwijl mijn moeder na de lunch de tafel afruimt zit ik gezellig nog even met mijn vader na te praten. ‘Zeg luister eens Nathalie’, zegt hij opeens. ‘Jij bent altijd zo creatief, kun jij niet eens een nieuw TV programma bedenken? Ik hoorde laatst dat John de Mol op zoek is naar nieuwe ideeën.’
Hoewel ik altijd wel in ben voor een nieuwe uitdaging zou ik niet weten in welke richting ik het zou moeten zoeken. Er is al zoveel op TV…
‘Ik zal erover nadenken’, beloof ik hem.
Wanneer ik een uur later met mijn hondje in het park loop laat het me niet meer los. Ik loop en loop en loop en bij elke stap die ik doe krijg ik nieuwe ideeën. Hoe meer ik mezelf ontspan, hoe meer inspiratie ik krijg.
Weer een uur later, als ik weer thuis achter mijn laptop zit werk ik in mijn Word bestandje tot mijn eigen stomme verbazing zomaar een hele show uit.
Nadat ik mijn vader bel om het idee met hem te delen en hij enthousiast is over het eindresultaat, open ik Outlook, typ ik het mailadres van Talpa in en klik op ‘sent’.
Ik hoef niet lang op antwoord te wachten. Binnen drie dagen ontvang ik een bericht terug; ik mag bij John de Mol op kantoor mijn idee komen pitchen!
Wanneer ik de benodigde attributen heb verzameld en na een zorgvuldige voorbereiding in het Talpa gebouw op de gang zit te wachten gieren de zenuwen door mijn keel.
Net wanneer ik in de veronderstelling ben dat de dame die me op de gang tegemoet komt lopen mij komt ophalen om naar binnen te gaan, laat ze me weten dat John en zijn team senior format ontwikkelaars even pauze gaan houden en of ik misschien iets drinken wil.
Mijn mond is gortdroog. Graag!
Wanneer ik een kleine twintig minuten later alsnog naar binnen mag slaat mijn hart drie slagen over. Het is namelijk niet alleen John die daar zit. Er zit een heel gezelschap om hem heen en alsof dat nog niet genoeg is word er ook meteen een camera op mij gericht.
‘Alleen voor intern gebruik’, legt een artistiek uitziende dame uit. ‘ Om later tijdens de vergadering terug te kunnen kijken wat je allemaal hebt gezegd.’
Ik begrijp het en laat op haar verzoek voor de draaiende camera weten dat ik akkoord ben.
Terwijl ik de spullen die ik nodig heb voor mijn presentatie uit mijn tas haal schiet John in de lach.
‘Ga je goochelen?’ vraagt hij jolig.
Ik moet ook lachen, zo ziet het er inderdaad uit ja.
Het ijs is gebroken en ik doe in drie minuten foutloos mijn ingestudeerde pitch.
Na de vragen te hebben beantwoord die ze naar aanleiding van mijn uitleg hadden bedank ik John en de aanwezige formatontwikkelaars voor deze kans en ga ik opgelucht – blij dat alles volgens plan is verlopen – weer op huis aan.
Een week later ontvang ik opnieuw Talpa mail in mijn mailbox. Mijn idee is door naar de volgende ronde!
Lang verhaal kort: na deze pitch raakte ik zo geïnspireerd dat ik in de drie jaren die volgden haast wekelijks nieuwe ideeën instuurde. Ik ontving hier steevast nuttige en bruikbare feedback op en werd zelfs opnieuw uitgenodigd om mijn ideeën aan John te komen pitchen.
De laatste keer dat ik bij hem wegging zei hij:
‘Je stuurt nooit onzin. Er zit altijd wel iets leuks tussen’.
Mijn neus krult nog steeds van trots…
Inmiddels ben ik alweer vier jaar gestopt met het bedenken van TV ideeën. Sinds het onverwachte overlijden van mijn lieve vader in 2016 beleefde ik er simpelweg geen plezier meer aan.
Door hem ben ik hier ooit mee begonnen en ik koester de momenten dat we samen aan tafel zaten te brainstormen. Ook zijn oprechte enthousiasme wanneer ik hem regelmatig belde om hem op de hoogte te houden van de laatste ontwikkelingen zal ik nooit vergeten.
We zijn zelfs nog eens uitgenodigd door Holland Casino om een idee voor een nieuw gokspel te pitchen waar mijn vader eens over had gedroomd en wat we vervolgens samen hebben geperfectioneerd. Het bedenken en uitwerken van ideeën was echt iets van ons samen.
Ik was vastbesloten nooit meer iets in deze richting te gaan doen. Tot ik enkele weken geleden werd benaderd door een andere TV producent met de vraag of ik hen misschien van dienst zou kunnen zijn met het oog op de ontwikkeling van een nieuw format waarmee ze vast liepen.
Ik heb ja gezegd…
En mijn vader zou het geweldig hebben gevonden.
Persoonlijke blog >HOME
Op de foto: Ik met papa, ik in de auto op weg naar Talpa en mijn knappe hondje Prins Binky Wawa met wie ik altijd lange wandelingen maakte om inspiratie op te doen. Ook Bink is er helaas niet meer...